Posłanka Joanna Wicha - Wystąpienie z dnia 29 listopada 2023 roku.

Stenogram

21. punkt porządku dziennego:

Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (druk nr 33).

Poseł Joanna Wicha:

    Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Przewodnicząca! Szanowne Koleżanki! Pozdrawiam serdecznie. (Oklaski) Kiedy dzięki staraniom naszego związku zawodowego pielęgniarek i położnych ten projekt obywatelski był składany do laski marszałkowskiej, byłam z wami pod Sejmem jako pielęgniarka, jako członkini związku zawodowego pielęgniarek i położnych. I pamiętam doskonale ten moment, kiedy wnosiłyśmy pudełka z podpisami, jakie towarzyszyły temu emocje i nadzieja, że może tym razem w końcu zostaniemy wysłuchane. I tak się stało. Dzisiaj jest moment, kiedy możemy rozmawiać o tym projekcie. Dziś jestem tutaj nie tylko jako pielęgniarka, członkini związków, ale również jako posłanka, która przedstawia stanowisko klubu. Jestem z tego powodu bardzo dumna, że mogę tutaj dzisiaj, z tej mównicy przemawiać.

    Proszę państwa, 37 lat pracowałam jako pielęgniarka. Kiedy zaczynałam swoją pracę zawodową, był to zawód wysokiego prestiżu. Do liceum medycznego - może trudno w to uwierzyć, ale jednak - były egzaminy wstępne i było dużo osób chętnych na miejsce do uczenia się tego zawodu. Co się stało? Ostatnich kilkanaście lat to jest nieustanne upominanie się o znaczenie naszego zawodu, tłumaczenie, że pielęgniarka, pielęgniarz, położna to są osoby wykształcone, które posiadają profesjonalne przygotowanie i wysokie kompetencje, które stale poszerzają swoją wiedzę poprzez samokształcenie i zdobywanie specjalizacji. Wszystko po to, żeby profesjonalnie zajmować się pacjentami. Pytanie: Dlaczego więc nie idzie to w parze z prestiżem i odpowiednim wynagrodzeniem?

    Praca pielęgniarki to zawód, w przypadku którego stale zmagamy się z niedoborem. Boleśnie pokazała to pandemia koronawirusa. Braki w personelu odczuwaliśmy wszyscy wówczas bardzo mocno. Proszę państwa, nie wiem, czy państwo zdajecie sobie sprawę z tego, że w tym momencie 30% pielęgniarek jest w wieku 51-60 lat. Gdyby wszystkie panie pielęgniarki i panowie pielęgniarze postanowili dzisiaj przejść na emeryturę, trzeba by było zamknąć 272 placówki z 500 placówek medycznych, które mamy w kraju.

    Czy poprzedni rząd miał pomysł na to, jak zastąpić odchodzące kadry? Czy może wymyślił, jak prowadzić szpitale i placówki medyczne bez pielęgniarek? Jaki jest na to pomysł? Jeżeli jest taki pomysł, to proszę go przedstawić osobom, które wykonują ten zwód, osobom, które tutaj siedzą m.in. na galerii, które muszą brać nadgodziny, bo nie ma jak wypełnić grafiku pielęgniarskiego, ale też, a może nawet przede wszystkim - obecnym i przyszłym pacjentom.

    Porozmawiajmy chwilę o tym, co dalej. My, pielęgniarki, w pewnej chwili przestałyśmy rozmawiać, zaczęłyśmy wychodzić na ulice, bo tylko tak nas było słychać. Niemniej nie można oczekiwać od jakiejkolwiek grupy zawodowej, że weźmie na siebie odpowiedzialność, która spoczywa na rządzie. A rząd był bierny. Proszę mi powiedzieć, jakie działania wykonał przez ostatnie lata, aby zachęcić młode osoby do kształcenia się w kierunkach medycznych, jeśli nie gwarantuje to godnej pensji. Jeśli dyrektor szpitala może wyceniać kompetencje pielęgniarki według własnego uznania, a nie przyjętych kryteriów? My, pielęgniarki, upominamy się o reakcję, o proponowaną w projekcie zmianę. Pozwolę sobie wyjaśnić państwu krótko, o co w nim chodzi.

    Obecna pensja jest uzależniona, według przepisów obowiązującej ustawy, od posiadanego wykształcenia. I dobrze, promujmy wykształcenie, ale nie może być to jedyny czynnik, który należy brać pod uwagę przy jej ustalaniu. Konieczne jest też to, żeby uwzględniać doświadczenie zawodowe, a także różnorodne czynniki określające warunki pracy. Ale okazuje się, że w przypadku pielęgniarek pracodawcy znaleźli sposób, żeby omijać zapisy ustawy, i przestali uznawać kompetencje pielęgniarek przy ustalaniu wynagrodzeń. Wszystko po to, żeby oszczędzać na pielęgniarkach.

    Projekt, o którym dziś dyskutujemy, po pierwsze, wprowadza zmianę, która już dawno powinna zostać wprowadzona: płace muszą odzwierciedlać realne kwalifikacje osób, które wykonują ten ciężki zawód. W innych dziedzinach wydaje się to oczywiste. Dlaczego więc państwo jako pracodawca w tym kluczowym dla obywateli sektorze nie uznaje tego faktu?

    Po drugie, propozycja ustawy obywatelskiej premiuje doświadczenie w zawodzie. Ma to szczególne znaczenie dla pielęgniarek z wieloletnim stażem, które mimo swojej ciężkiej i niezbędnej pracy nie dostały godnych podwyżek płac przez ostatnich kilkadziesiąt lat. Widzicie państwo, że urealnienie wskaźnika płac jest konieczne dla pielęgniarek, ale także dla asystentów, asystentek medycznych i innych zawodów medycznych, o które my, pielęgniarki, solidarnie upominamy się w tym obywatelskim projekcie ustawy. Mówimy o etosie pracy, o przywracaniu prestiżowej roli zawodu pielęgniarki.

    Liczę na to, że przedstawione przeze mnie argumenty są wystarczające, aby zagłosować na ˝tak˝ i przyjąć obywatelską ustawę, która przełoży się na lepsze warunki pracy w ochronie zdrowia, a to pomoże nam wszystkim. Bo wszyscy bywamy pacjentami. Bardzo państwa proszę, w imieniu swoim i całej mojej grupy zawodowej, o zagłosowanie za tą ustawą. Bardzo dziękuję. (Oklaski)