Poseł Tadeusz Woźniak

Stenogram

10., 11., 12. i 13. punkt porządku dziennego:

   10. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny (druk nr 176).
   11. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o bezpiecznym przerywaniu ciąży (druk nr 177).
   12. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (druk nr 223).
   13. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o świadomym rodzicielstwie (druk nr 224).

Poseł Paulina Matysiak:

    Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Szanowni Goście! Polki już nie tylko oczekują, ale żądają prawa do legalnej i bezpiecznej aborcji i mają ku temu bardzo wiele powodów. Pierwszy z nich pojawił się w 1993 r., kiedy to pod płaszczykiem tzw. kompromisu ograniczono im dostęp do przerywania ciąży. I nie był to żaden kompromis, lecz prawo napisane bez pytania Polek o zdanie. Potem było już tylko gorzej. Pamiętamy czarne protesty z 2016 r., które m.in. zainicjowała partia Razem. Odbyły się one po skierowaniu do dalszych prac barbarzyńskiego projektu fanatycznych środowisk i odrzuceniu projektu liberalizującego przepisy. Już wtedy polskie kobiety jasno pokazały, co sądzą na ten temat. I kiedy myśleliśmy, że władza skutecznie się przestraszyła, przyszedł rok 2020. PiS i Konfederacja rękami Trybunału Konstytucyjnego skazały Polki na piekło i zabrały resztę praw, przez co aborcja w Polsce, legalna aborcja, stała się z dnia na dzień praktycznie niemożliwa.

    To, co działo się później, jest hańbą dla Rzeczypospolitej, kiedy łamano prawo do pokojowych manifestacji, represjonowano uczestniczki protestów i traktowano je gazem łzawiącym. Pierwszym przykładem z brzegu może być to, w jaki sposób potraktowano ówczesną posłankę, dzisiaj wicemarszałkinię Senatu Magdalenę Biejat, której pokazywana legitymacja poselska nie zrobiła na policji wrażenia. Posłanki Lewicy, posłanki partii Razem były wtedy z protestującymi kobietami. Solidarność nie była i nie jest dla nas, dla Lewicy, pustym słowem. Po tym wszystkim mamy w końcu szansę na zmianę. Po latach upokarzania, po latach narażania kobiet na ból, na cierpienie, na śmierć naszym obowiązkiem jest przyjęcie nowych przepisów. Inna droga nie wchodzi w grę, jeżeli chcemy potraktować Polki z należytym szacunkiem.

    Na stole mamy dzisiaj dwa bliźniacze projekty, Koalicji Obywatelskiej i Lewicy, i są one po prostu potrzebne. Dlaczego? Niech świadczą o tym prawdziwe historie kobiet, które musiały zmierzyć się z tym nieludzkim prawem.

    Pani Monika, 19. tydzień ciąży, podczas amniopunkcji w 16. tygodniu wykryto u niej opóźnienie wzrostu płodu, a nieco później zdiagnozowano ciążę zaśniadową o rokowaniu infaustowym, która niesie za sobą duże ryzyko krwotoku. Pani Monika przerwała ciążę w holenderskim szpitalu. Ta ciąża zgodnie z polskim prawem powinna zostać przerwana w Polsce.

    Pani Kamila, 17. tydzień ciąży, płód bez czaszki, bezmózgowie. Pani Kamili odmówiono przerwania ciąży w Polsce. W drodze do Holandii zaczęła mocno krwawić w toalecie na stacji benzynowej i musiała zostać przetransportowana do niemieckiego szpitala, gdzie na izbie przyjęć urodziła martwy płód. Ta ciąża powinna być przerwana w Polsce.

    Pani Sylwia, 18. tydzień ciąży, ciąża zagnieżdżona w bliźnie po cesarskim cięciu z łożyskiem wyrastającym przez bliznę do pęcherza moczowego. Lekarze w Polsce kazali czekać, obserwować, więc pani Sylwia skontaktowała się z Aborcją bez Granic. Po sprawdzeniu w holenderskich szpitalach można było dowiedzieć się, że istnieją międzynarodowe wytyczne mówiące o tym, że wszystkie ciąże zagnieżdżone w bliznach powinny zostać usunięte w możliwie najwcześniejszym terminie w trosce o życie i zdrowie osoby w ciąży. Rozwój takiej ciąży sprawia, że szwy się rozchodzą, a to może prowadzić do krwotoku wewnętrznego. Ta ciąża powinna być przerwana w Polsce.

    Już czas zmienić to barbarzyńskie prawo, które obowiązuje. Badania jasno pokazują, że większość Polek i Polaków popiera zmianę przepisów, popiera legalizację tych przepisów. Po strajkach kobiet społeczeństwo nie ma już wątpliwości i wątpliwości nie powinien mieć także Sejm. Do tego, że jest to słuszny kierunek, przekonaliśmy społeczeństwo, przekonaliśmy także inne partie, również z bloku demokratycznego, które jeszcze kilka lat temu nie potrafiły w tej sprawie jasno się określić. To jest sukces kobiet i to jest sukces Lewicy. Najwyższa pora, aby posłowie, aby posłanki posłuchali większości i zagłosowali za prawem, które Polkom po prostu się należy. Dziękuję. (Oklaski)