Poseł Szymon Giżyński

Stenogram

Oświadczenia.

Poseł Szymon Giżyński:

    Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Znakomity wiersz Wojciecha Młynarskiego ˝Smutne miasteczko˝, wciąż ważny i aktualny, w minimalnej trawestacji.

    Raz państewko mi się przyśniło

    otoczone górami wkoło,

    co od innych tym się różniło,

    że w nim strasznie było wesoło.

    Żarty brzmiały na każdym kroku,

    żartowali duzi i mali,

    ludzie całkiem nie mieli boków,

    bo ze śmiechu je pozrywali.

    Aż szef państwa rzekł do ministrów,

    co tych żartów słuchali bladzi:

    ˝Szkodliwemu temu zjawisku

    jakoś, wiecie, trzeba zaradzić˝.

    Do państewka tego stolicy,

    co leżała nad Wisłą rzeczką,

    sprowadzono zza zachodniej granicy

    Objazdowe Smutne Miasteczko.

    Karuzela się nie kręciła,

    a mechanik na pryszcze chory

    ludziom wciskał na siłę

    swój jedynie słuszny życiorys.

    Dostrzec można było tam bubka

    w oprychówce i ocieplaczu,

    co zachwalał ludziom przeróbkę

    beczki śmiechu na beczkę płaczu.

    Śmiech istotnie przygasł w narodzie,

    a radosna ministrów rada

    zakrzyknęła: ˝O to nam chodzi!

    Ta koncepcja nam odpowiada!˝.

    A widz pewien pod płaczu beczką

    do sąsiada szepnął: ˝Sąsiedzie,

    to jest tylko smutne miasteczko,

    ono sobie kiedyś pojedzie...˝.

    Lecz znał, widać, życie za mało

    albo patrzył na świat za prosto,

    bo miasteczko nie pojechało,

    lecz zostało i się rozrosło!

    Rozpaczliwi nieudacznicy

    i cynicy o wrednych pyskach

    na miasteczka głównej ulicy

    otwierali swoje stoiska.

    Starcy wstrętni i niewyżyci

    i przygłupy z mózgu chlupotem

    w tym miasteczku, w pełnym zachwycie,

    zabierali się do roboty. (Dzwonek)

    I od stoczni do ciemnych sztolni

    śpiew chóralny dzień rozpoczynał:

    ˝Dalej, głupki! Naprzód, niezdolni!

    Przyszła nasza piękna godzina!˝.

    I miasteczko rosło i rosło,

    i miasteczko większe wciąż było,

    przyjechało zimą, a wiosną

    kraj calutki sobą pokryło.

    Aż śmiech całkiem zamarł w narodzie,

    a radosna ministrów rada

    powtarzała: ˝O to nam chodzi!

    Ta koncepcja nam odpowiada!˝.

    A kto zdrowy rozsądek cenił,

    ten ponury przeżywał dramat,

    tylko naród nasz się nie zmienił

    i nie zwątpił, i się nie złamał.

    I do dzisiaj pod płaczu beczką

    wciąż powtarza: ˝Nie, nie, sąsiedzie,

    to jest tylko smutne miasteczko,

    Ono sobie kiedyś pojedzie...˝. (Oklaski)