Klub Poselski Konfederacja

Stenogram

1. punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Sieci Onkologicznej (druki nr 199 i 200).

Poseł Grzegorz Adam Płaczek:

    Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Szanowna Pani Minister! Jak długo możemy jeszcze przedłużać agonię państwowego systemu ochrony zdrowia? Wysłuchaliśmy sprawozdania komisji o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Sieci Onkologicznej. Po raz kolejny możemy słyszeć, że do niewydolnego systemu zdrowia będziemy dosypywać pieniędzy i tworzyć kolejne moduły Systemu Informacji Medycznej. Nikt natomiast nie zastanawia się nad niewydolnością polskiej służby zdrowia.

    Ochrona zdrowia znajduje się od lat w pogłębiającym się kryzysie. Jest to zarówno dostrzegalne w międzynarodowych rankingach i statystykach, jak i odczuwalne przez niemal każdego, kto musi korzystać z państwowego systemu ochrony zdrowia. A osoby, które potrzebują leczenia onkologicznego, odczuwają to być może najbardziej.

    Wielomiesięczne, a nawet czasem wieloletnie oczekiwanie na wyznaczony termin wizyty jest często zwieńczone wielogodzinnym przesiadywaniem na korytarzach przychodni i szpitali. Dla niektórych pacjentów może to oznaczać wyrok śmierci.

    Publiczny system ochrony zdrowia jest głęboko nieefektywny na każdym szczeblu swojego działania. Dyrektorzy placówek medycznych oraz lekarze zamiast leczyć, poświęcają całą swoją energię na realizowanie przerośniętych biurokratycznych wymogów NFZ. Systemy, tabelki i nieraz niezrozumiałe procedury stały się już częścią patologicznego systemu ochrony zdrowia.

    Smutnym standardem w polskiej debacie publicznej jest sprowadzanie problemów ochrony zdrowia niemal wyłącznie do kwestii nakładów finansowych. Problem jednak wydaje się leżeć gdzie indziej. Trzeba jasno powiedzieć, że organizacja oparta o scentralizowany monopol państwowego urzędu jest rozwiązaniem katastrofalnym i żadna Krajowa Sieć Onkologiczna nie rozwiąże systemowo problemów pacjentów, u których zdiagnozowano nowotwór. Należy nie tyle wprowadzać moduły i komplikować dalej system, ile wprowadzić konkurencyjne mechanizmy oraz biznesowe - a nie biurokratyczne - standardy zarządzania. Polska nie potrzebuje dosypywania pieniędzy do dziurawego worka i utrwalania archaicznego, skrajnie niewydolnego modelu ochrony zdrowia. Należy uwolnić rynek świadczeń medycznych, gdzie pacjent jest klientem, o którego konkurują ubezpieczyciele i świadczeniodawcy. Pacjent powinien móc wybrać swobodnie ubezpieczyciela, który będzie mu najbardziej odpowiadał pod względem oferty i jakości usług. To mechanizmy konkurencji i wymogi rynku, a także wysoki poziom finansowej efektywności zapewniają wysoką jakość świadczonych usług oraz obsługi klienta, a nie kolejne moduły coraz bardziej komplikującego się systemu ochrony zdrowia.

    Dziś już nikt nie chce pamiętać, że żegnając pandemię, powitaliśmy nowotwory. Jak twierdzą eksperci, z długu zdrowotnego będziemy wychodzić latami, a liczba osób ze zdiagnozowanym nowotworem poszybowała w górę. Dziś nikt nie chce przyznać, że to właśnie resort zdrowia jest odpowiedzialny za zbliżający się wielkimi krokami problem, czyli zapowiadany ogromny wzrost liczby nowotworów w Polsce. Warto przypomnieć, że Ministerstwo Zdrowia chce teraz dosypywać pieniądze do Krajowej Sieci Onkologicznej, a zapomina, że to właśnie ministerstwo swoimi decyzjami jeszcze niedawno ograniczyło dostęp do specjalistów, lekarzy pierwszego kontaktu oraz badań diagnostycznych i profilaktyki nowotworowej. Szkoda, że zamiast reformować służbę zdrowia i rozliczać winnych za obecny stan, za niewykryte w czasie lockdownów nowotwory oraz zamiast sprawdzać jakość żywności, aby zapobiegać nowym nowotworom, Ministerstwo Zdrowia idzie w zaparte i rozbudowuje niewydolny i patologiczny system o nazwie służba zdrowia. Jeśli nie zaczniemy zapobiegać nowotworom, to już wkrótce pojawi się potrzeba wdrażania być może nowych modułów i kolejnych pomysłów wymagających milionów z budżetu państwa. Chyba że o to właśnie chodzi. (Oklaski)