Klub Poselski Konfederacja

Stenogram

3. punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Zdrowia o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (druki nr 803 i 845).

Poseł Grzegorz Adam Płaczek:

    Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Projekt ustawy, choć wprowadza zmiany, nie odpowiada na kluczowe potrzeby systemu ochrony zdrowia w Polsce. Próbuje się po raz kolejny naprawiać system, który z założenia jest niewydolny. Próbuje się wprowadzać nowe rozwiązania, chociaż już dziś wiadomo, że do 2027 r. Narodowemu Funduszowi Zdrowia może zabraknąć nawet 158 mld zł na pokrycie bieżących potrzeb. Taka luka finansowa uniemożliwia skuteczne funkcjonowanie systemu nawet po wprowadzeniu jakiejkolwiek nowelizacji jakiejkolwiek kolejnej ustawy. Co mają konkretnie zmienić nowe przepisy, skoro prawdziwe problemy pozostają nierozwiązane? Podczas gdy chcemy szczepić w aptekach, czas oczekiwania na wizytę chociażby u psychiatry w ramach NFZ może być tak długi, że niejeden pacjent zwariuje, zanim doczeka się diagnozy. Zamiast dalszego łatania systemu poprzez doraźne zmiany wciąż brakuje systemowego podejścia do reformy ochrony zdrowia. Obecne działania koncentrują się na bieżących zmianach, zamiast wprowadzać kompleksowe reformy. Skutkuje to utrzymywaniem się problemów, takich jak długie kolejki czy nierówność w dostępie do świadczeń. Brak konkurencyjności w finansowaniu świadczeń zdrowotnych i uprzywilejowana pozycja NFZ ograniczają efektywność jakiegokolwiek systemu. Kosmetyczne zmiany niczego nie zmienią. Centralizacja decyzji utrudnia wprowadzenie innowacyjnych rozwiązań poprawiających jakość usług medycznych.

    W obliczu przeciążenia systemu niezbędne są kompleksowe reformy, a nie punktowe zmiany dotyczące możliwości wypisywania recept na szczepionki w aptekach. Kolejna nowelizacja powinna rozwiązać problem kolejek, które nadal pozostaną jednym z głównych wyzwań. Tymczasem Polaków czekają działania fragmentaryczne. Próba wyeliminowania problemu obecnych ograniczeń związanych z możliwością wystawienia recept na niektóre refundowane leki nie zlikwiduje monopolu Narodowego Funduszu Zdrowia i nie zmieni obecnego modelu finansowania ochrony zdrowia, w którym to NFZ decyduje o podziale środków. Czas zająć się poważnymi tematami.

    Wracam do proponowanej nowelizacji ustawy. Wprowadzenie możliwości wystawienia przez farmaceutów recept na szczepionki refundowane ze środków publicznych jest głębokim ukłonem wobec firm farmaceutycznych. Innymi słowy, ustawa ma umożliwić farmaceutom wystawiania recepty na szczepionkę przed jej podaniem. Dzięki proponowanym zmianom w ustawie, o czym czytamy w uzasadnieniu, dostępność szczepień zostanie znacznie zwiększona. Czy możliwość uzyskania recepty na szczepionkę i jej podania w aptece bez konieczności wizyty lekarskiej nie jest przypadkiem zagrożeniem dla zdrowia pacjenta? W jaki sposób farmaceuta wystawiający receptę na szczepionkę ma upewnić się, że szczepienie jest wskazane w danym przypadku bez przeprowadzenia rzetelnego wywiadu i często wymaganego zbadania pacjenta. W jaki sposób farmaceuta ma skutecznie zbadać historię szczepień osoby, która kupi w aptece i przyjmie ostatecznie szczepienie? Czy farmaceuta rzeczywiście znajdzie czas na zbadanie chorób przewlekłych takiej osoby? Czy farmaceuta, wypisując receptę na szczepionkę i szczepiąc, znajdzie czas, aby zweryfikować, czy osoba jest w ciąży, czy planuje ciążę w najbliższym czasie? W jaki sposób chcemy identyfikować ewentualne przeciwwskazania do szczepienia oraz zapewnić bezpieczeństwo Polakom w aptece, gdy inni klienci czekają w kolejce? To są kluczowe pytania. Niestety na ten temat ustawa milczy. (Oklaski)